عواملی مانند سن، سلامت، جنس و سبک زندگی بر نحوه مرگ افراد تأثیر می‌گذارند. این مورد در سختی کشت و انتقال سلول های جزایر عملکردی از دهنده به گیرنده دیده می شود. محققان بر این باورند که فرآیندهای خودایمنی، هزینه های انرژی بالا و آسیب به سیستم ایمنی ممکن است مسئول شکست پیوند سلول های جزایر باشد.
مشخص نیست که چگونه این فعل و انفعالات به بقای سلول های خاص پس از مرگ ارگانیسم کمک می کند. یکی از ایده هایی که در این زمینه مطرح شده این است که کانال ها و پمپ های ویژه در لایه بیرونی سلول ها به عنوان مدارهای الکتریکی پیچیده عمل می کنند. این کانال ها و پمپ ها سیگنال های الکتریکی ایجاد می کنند که به سلول ها اجازه می دهد با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و عملکردهای خاصی مانند رشد و حرکت را انجام دهند و بر ساختار موجودات تاثیر بگذارند.
میزان گردش سلولی پس از مرگ نیز ناشناخته است. مطالعات قبلی نشان داده‌اند که برخی از ژن‌های دخیل در استرس، ایمنی و تنظیم اپی ژنتیک پس از مرگ در موش‌ها، گورخرماهی‌ها و انسان‌ها فعال هستند و این نشان‌دهنده پتانسیل بالایی برای تغییر بین انواع سلول‌ها است.
طبیعی و دارویی
رویکرد سوم نه تنها بینش جدیدی در مورد تکامل سلول ها ارائه می دهد، بلکه امیدی برای درمان های جدید نیز ارائه می دهد. به عنوان مثال، انتروبات‌ها را می‌توان از بافت انسانی ساخت تا داروها را بدون ایجاد پاسخ ایمنی نامناسب تحویل دهند. انتروبات‌های کاشته‌شده مصنوعی می‌توانند پلاک‌ها را از رگ‌های خونی در افراد مبتلا به تصلب شرایین حذف کنند و مخاط اضافی را از بیماران مبتلا به فیبروز کیستیک حذف کنند.
آنچه مهم است این است که بیشتر گونه ها عمر کوتاهی دارند و پس از چهار تا شش هفته به طور طبیعی کاهش می یابند. این “کلید مرگ” از رشد سلول های بالقوه مشکل ساز جلوگیری می کند.
درک بهتر این که چگونه سلول های خاص پس از مرگ یک موجود زنده به عملکرد خود ادامه می دهند و به سلول های بیشتری تبدیل می شوند، نویدبخش درمان و درمان است.
دیدگاهتان را بنویسید