مارموست‌ها مانند انسان یکدیگر را به اسم صدا می‌زنند

مارموست (مارموست ها) میمون های کوچک و بامزه ای از آمریکای جنوبی با استعدادها و سرگرمی های فراوان هستند. این میمون های کوچک پر از شگفتی هستند و در جوامع پیچیده درختی زندگی می کنند.

به گزارش ScienceAlert، یافته‌های تحقیقاتی جدید نشان می‌دهد که اعضای گروه‌های مارموست یکدیگر را نام می‌برند. صفتی که قبلاً در میان سه گونه باهوش از جمله فیل، دلفین و انسان ذکر شده بود. با این حال، این پرندگان همچنین صداهای منحصر به فردی برای شناسایی خود تولید می کنند.

نویسندگان این مطالعه گفتند که مارموست ها از صداهای خاصی به نام «صداهای فی» برای شناسایی و برقراری ارتباط استفاده می کنند.

از آنجایی که حیوانات وحشی شناخته شده دارای چنین سیستم نامگذاری هستند، کشف کلمات بالدار در جامعه مارموست بی اهمیت نیست. اما یافتن آن در نخستی ها جالب است، زیرا تا به حال ما تنها نخستی هایی هستیم که یکدیگر را به نام می شناسیم. در میان همه پستانداران، توانایی تشخیص نام در نزدیکترین پستانداران، نه در نزدیکترین خویشاوندان انسانی یافت شد.

به گفته محققان، یافته‌های جدید علاوه بر جلب توجه به مارموست‌ها، ممکن است به ما در درک بهتر ریشه‌های زبان در اجدادمان کمک کند. برای کشف رازهای این میمون ها، نویسندگان داستان های طبیعی را ضبط کردند که بین دو جفت میمون که نمی توانستند همدیگر را ببینند اما صدای یکدیگر را می شنیدند و بین میمون ها و کامپیوتر اتفاق می افتاد.

محققان خاطرنشان می‌کنند که مارموست‌ها از صداها برای ایجاد مکالمات نوبتی استفاده می‌کنند و می‌توان این تماس‌ها را با جزئیات در مورد کسی که آنها را انجام می‌دهد ضبط کرد.

با توجه به تفاوت و تنوع صدای بال، محققان تصور کردند که زمانی که پرندگان از تماس ها برای برقراری ارتباط استفاده می کنند، می توانند از آنها برای “صدای یکدیگر” یا شناسایی یکدیگر استفاده کنند. این بدان معنی است که گورکن ها روشی برای یادگیری و استفاده از این نام ها در گروه های خود دارند.

به رهبری تیمی از محققان دیوید عمریک عصب شناس دریافت که پرندگان از صدای فی برای صدا زدن یکدیگر استفاده می کنند. میمون‌ها نیز بال‌هایی را که مستقیماً برایشان صدا می‌کرد، فهمیدند و به آنها پاسخ دادند.

اومر می گوید: «این یافته پیچیدگی ارتباط بین مارموست ها را نشان می دهد. این تماس‌ها نه تنها برای تعیین موقعیت خود همانطور که قبلاً تصور می‌شد استفاده می‌شوند، مارموست‌ها از این صداهای منحصربه‌فرد برای نام‌گذاری و اشاره به افراد دیگر استفاده می‌کنند.»

نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که اعضای گروه از نام‌های آوایی منحصربه‌فرد برای اشاره به هر فرد استفاده می‌کنند و به طور مداوم از وسایل آوایی دیگر برای نوشتن نام‌های خاص استفاده می‌کنند. به نظر می رسد همه اینها جنبه هایی از گفتار انسان را منعکس می کند، از جمله استفاده از نویسه های آوایی مانند نام ها و وجود زبان های محلی.

به نظر می رسد که نام های جمعی در جمعیت بابون ها به دلیل مطالعات اجتماعی شناخته شده است، که فقط در میان نخستی های نزدیک به هم وجود ندارد. حتی پرندگان بزرگ غیرمرتبط می توانند نام و تلفظ را از یکدیگر یاد بگیرند، که نشان می دهد میمون های بزرگ نام و تلفظ دیگران را در طبیعت یاد می گیرند.

آزمایشگاه دیوید عمر

محققان خاطرنشان می‌کنند که مارموست‌ها در جنگل‌های بارانی متراکم در سراسر آمریکای جنوبی زندگی می‌کنند، جایی که نام‌گذاری یک گروه ممکن است شانس تغییر را داشته باشد. دید در میان درختان انبوه محدود است، اما استفاده از نام مستعار مانند نام می تواند به میمون ها در حفظ روابط و انسجام گروهی در زمانی که زمان زیادی را دور از دید سپری می کنند کمک کند.

رفتار نامگذاری مارموست ها ممکن است نشان دهد که چگونه ارتباط و زبان در برخی از اجداد ما قبل از انسان آغاز شد. اومر می‌گوید: «توله‌های مارموست در گروه‌های کوچکی از خانواده‌های تک‌همسر زندگی می‌کنند و مانند انسان‌ها از بچه‌های خود با هم مراقبت می‌کنند. این شباهت‌ها نشان می‌دهد که آن‌ها با چالش‌های تکاملی مشابهی روبرو بودند که اجداد ما قبل از توسعه زبان‌ها، که ممکن است مارموست‌ها را به سمت توسعه روش‌های ارتباطی مشابه سوق داده باشد.»

این مطالعه در مجله Science منتشر شد.